Cultuurproef.

Op zaterdag 28 november ben ik, samen met een medestudente, gaan kijken naar de voorstelling ‘Nieuw Zwart’ van Mauro en Wim Vandekeybus.

Het was een voorstelling met een energieke dans en krachtige muziek, waar je voortdurend aandachtig bleef kijken naar een spel waarin gesleurd en geduwd wordt. Boven het podium zweefde een platform waar Mauro en zijn muzikanten zorgden voor pure rockmuziek die versmelt met de gebrachte dans. In het begin van de voorstelling zijn de jonge dansers van elkaar weg, maar na enige tijd komen de dansende lichamen dichter bij elkaar. Ze pakken elkaar vast, tillen en vangen elkaar op waardoor ze in elkaar moeten geloven. Er is echt fysiek contact tussen de dansers. Samen met het decor en de verteller vormen ze één geheel dat op sommige momenten helemaal uit elkaar spat.

Ik was aangenaam verrast omdat ik dit soort dans nog nooit had gezien. Het was ongelooflijk hoe lenig ze waren en hoe mooi ze inspeelden op elkaar. Het was een prachtige dansvoorstelling met passende muziek, maar de inhoud was moeilijk.Tijdens de voorstelling sprak er telkens een Engelse vrouw. Het was zeer moeilijk om alles wat ze zei te begrijpen en ook om de samenhang met het geheel helemaal door te hebben. Toch heb ik kunnen genieten van de unieke sfeer!